Ogólna charakterystyka właściwości sposobupowiadomienia

Powiadomienie może być uważane za dokonane we właściwy sposób, jeśli ono jest skutecznie skierowane przynajmniej do zainteresowanej społeczności^[1].Ten wymóg oznacza przede wszystkim prawidłowe podanie informacji wyliczonych w art. 6 ust. 2 pkt od a do e Konwencjiz Aarhus^[2], które to informacje składają się na treść powiadomienia. Informacje te powinny być podane precyzyjnie, w sposób wystarczająco szczegółowy, jasnym językiem^[3].

Mimo, że prawu polskiemu i unijnemu brakuje właściwego sposobu dokonywania powiadomień, jego treść określona została w tych systemach prawnych^[4]. Z analizowanych aktów prawnych tylko Konwencja z Aarhus zawiera niezamknięte wyliczenie punktów powiadomienia, ponieważ posługuje się przed wyliczeniem pojęciem „inter alia” („między innymi”).

Konwencja z Aarhus i dyrektywa EIA wykorzystują odpowiednio terminy „będzie informowana”, „informowany”. Pozwala to odpowiednim państwom określić, czy w powiadomieniu podać bezpośrednio dokumentację sprawy (np., wniosek o wydanie decyzji), czy tylko poinformować społeczeństwo o dostępności tej informacji^[5]. W ten sam czas ustawa ooś przewiduje „podanie informacji o”, czyli, w Polsce społeczeństwo tylko informuje się o dostępności tej informacji.

Według Konwencji z Aarhus społeczeństwo informuje się między innymi o „planowanym przedsięwzięciu i treści wniosku, na podstawie którego decyzja ma być podjęta”^[6].

Przy tym w angielskiej wersji Konwencji z Aarhus odpowiedni punkt brzmi: „the proposed activity and the application on which a decision will be taken”. Czyli, społeczeństwo zawiadamia się nie o “treści wniosku”, jak w polskiej wersji, a o „wniosku” („application”). Właśnie o wniosku powinno zostać powiadomione społeczeństwo według dyrektywy EIA. Naszym zdaniem, ta różnica nie ma większego znaczenia.

Wśród informacji o planowanym przedsięwzięciu, które mogą zostać podane w powiadomieniu Aarhus Convention Implementation Guide przykładowo wymienia następujące: informacje na temat rodzaju działalności, proponowanej technologii, dokładnej lokalizacji (jeśli jest wiadoma), wnioskodawcy projektu, oraz wszelkie inne informacje, które są niezbędne dla zrozumienia zakresu i potencjalnych skutków proponowanej działalności^[7].

Chociaż w przepisach prawa polskiego nie ma bezpośredniego wskazania na potrzebę podania do wiadomości publicznej informacji o „planowanym przedsięwzięciu i treści wniosku, na podstawie którego decyzja ma być podjęta”, inne wymagania ustawy ooś do treści powiadomienia społeczeństwa to sugerują. Mianowicie, o „planowanymprzedsięwzięciu” informuje się podczas informowania o wszczęciu postępowania, ponieważ wskazuje się, w jakiej sprawie to postępowanie jest wszczęte. O „wniosku, na podstawie którego decyzja ma być podjęta” społeczeństwo informuje się podczas informowania o „możliwość zapoznania się z niezbędną dokumentacją sprawy”, do której to dokumentacji należy też wniosek o wydanie decyzji.

Ten pierwszy przykład jest dosyć charakterystycznym i pokazuje, że chociaż dyrektywa EIA i ustawa ooś nie zawierają wprost wymagania o właściwym sposobie powiadomienia społeczeństwa, mieszczą one inne dość konkretne wymagania do treści powiadomienia, które właśnie zgadzają się z odpowiednimi wymaganiami Konwencji z Aarhus. W związku z powyższym stwierdzić można, że prawo unijne i prawo polskie odpowiadają prawu międzynarodowemu w rozpatrywanym zakresie. O tym można będzie się przekonać w następnych artykułach.