Ogólna charakterystyka publicznego ogłoszenia

Konwencja z Aarhus i dyrektywa EIA zawierają możliwość powiadomienia poprzez publiczne ogłoszenie. Ustawa ooś posługuje się w tym celu pojęciem „podanie informacji do publicznej wiadomości”.

Według opracowań, sprzyjających wdrożeniu Konwencji z Aarhus publiczne ogłoszenie może nastąpić poprzez:

- publikację w prasie lub innych ogólnie dostępnych mediach drukowanych,

- zamieszczanie ogłoszeń w bezpośredniej bliskości do miejsca realizacji planowanej działalności^[1],

- zamieszczanie ogłoszeń w miejscach, w których często bywa miejscowa społeczność^[2],

- radio i telewizję,

- środki elektroniczne.

Komitet ds. Przestrzegania Konwencji z Aarhus analizując „dobre praktyki” zawiadamiania społeczeństwa, zwraca uwagę na takie sposoby udoskonalenia powiadomienia:

- wykorzystania władz lokalnych jako pośredników pomiędzy społecznością lokalną a władzą centralną (odpowiedzialną za podejmowanie odpowiedniego rozstrzygnięcia i za przeprowadzenie procedury udziału społeczeństwa)^[3],

- jednoczesne zastosowanie kilku sposobów powiadomienia^[4],

- powtórzenie powiadomienia, na przykład, w sytuacjach, kiedy pojawia się dodatkowa ważna informacja^[5].

W przypadku jednoczesnego zastosowania kilku sposobów powiadomienia, ważne jest, by dostarczane informacje były zgodne^[6]. Jeśli stosowane są różne formy pisemnego powiadomienia społeczności zainteresowanej zaleca się, by wszystkie powiadomienia zostały dostarczone w tym samym dniu. Jeśli nie jest to możliwe, czas udziału społeczeństwa powinien być liczony od dnia, kiedy ostatnie pisemne powiadomienie miało skutecznie dotrzeć do zainteresowanej społeczności^[7].

Podczas wyboru sposobu powiadomienia zaleca się uwzględnić możliwe trudności z jego odbiorem, np., u osób mieszkających w oddalonych miejscowościach, osób o niskim poziomie pisemności lub też osób mówiących innym językiem. W takich i innych podobnych przypadkach można rozpatrzeć inne sposoby powiadomienia. Np., za pomocą lokalnych organizacji pozarządowych lub innych podmiotów, które współpracują z tymi społecznościami.

Ponadto, forma powiadomienia ściśle wiąże się z jego terminowością. Oznacza to, że na zapoznanie się, na przykład, z powiadomieniem, wysłanym listem poleconym, potrzebna jest inna ilość czasu, niż na zapoznanie się powiadomieniem umieszczonym w pobliżu miejsca zamieszkania właściwej osoby lub listem elektronicznym.

Powtórzenie powiadomienia jest potrzebne, na przykład:

- jeżeli istnieją wątpliwości, czy wszyscy członkowie zainteresowanej społeczności zostali skutecznie powiadomieni (na przykład, jeżeli niektórzy nie otrzymali powiadomienia z powodu problemów z dostarczaniem poczty, lub nie mogli mieć dostępu do mediów, przez które powiadomienie było przekazywane);

- jeżeli dla rozpoczęcia planowanej działalności potrzebna jest więcej niż jedna decyzja wymagająca udziału społeczeństwa zgodnie z art. 6 Konwencji z Aarhus;

- jeżeli pojawiają się nowe istotne informacje (na przykład, o czasie i miejscu rozprawy publicznej) lub okoliczności zmieniają się w istotny sposób, co wiąże się z potrzebą nowego udziału społeczeństwa;

- jeżeli pojawiają się nowe informacje istoty materialnej lub proceduralnej, które nie zostały podane w pierwotnym powiadomieniu, a które zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt d Konwencji z Aarhus należy podawać w miarę ich ukazania się;

- jeżeli zaszły zmiany w planowanej procedurze udziału społeczeństwa (np., dotyczące ram czasowych procedury lub sposobów składania uwag i zapytań społeczeństwa)^[8].