Indywidualne powiadomienie
Według Konwencji z Aarhus zainteresowana społeczność może też być informowana, indywidualnie.
Według Konwencji z Aarhus zainteresowana społeczność może też być informowana, indywidualnie[1]. Indywidualne powiadomienie jest rozpowszechnianiem w odpowiednich sytuacjach informacji pomiędzy niektórymi kategoriami osób indywidualnie.
Takie powiadomienie jest szczególnie ważne, jeżeli decyzja może mieć wpływ na indywidualne interesy. Powiadomienie indywidualne jest również istotne dla organizacji pozarządowych, które nie znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie planowanej działalności, ale które spełniają wymogi „zainteresowanej społeczności”[2].
Jednym ze sposobów na zapewnienie docierania indywidualnych powiadomień do zainteresowanych są listy mailowe[3]. Możliwość zapisu na te listy powinna być dostępna każdemu członku społeczeństwa, chętnemu do otrzymania powiadomienia, z opcjami do wyboru powiadomień dotyczących poszczególnych regionów czy związanych z poszczególnymi tematami. Lista członków społeczeństwa, którzy zarejestrowali się do takiego zgłoszenia, powinna być na bieżąco aktualizowana[4].
Jak wspomniano powyżej, według dyrektywy EIA zainteresowanej społeczności przysługuje uprawnienie do zgłaszania uwag i wniosków w procedurze udziału społeczeństwa. Natomiast, by zostało to realizowano w praktyce, zainteresowana społeczność potrzebuje właściwych informacji o toczącym się postępowaniu. Z jednej strony, jest to sprzeczne z brakiem w dyrektywie EIA możliwości indywidualnego powiadomienia zainteresowanej społeczności. Z innej zaś strony, Państwa Członkowskie Unii Europejskiej są obowiązane nie tylko do przestrzegania dyrektywy EIA, ale też Konwencji z Aarhus, ponieważ są jej Stronami. Tym niemniej, dodatkowe wskazanie na możliwość powiadomienia indywidualnego jeszcze i w dyrektywie EIA może być stosowne.
Według prawa polskiego strony i uczestnicy na prawach strony są zawiadamiane indywidualnie na piśmie (najczęściej - poprzez listy polecone) lub w formie dokumentu elektronicznego (na ich wniosek lub z ich zgody)[5]. Trzecią możliwością zawiadamiania stron w prawie polskim jest opisane w poprzednich artykułach publiczne ogłaszanie, które następuje przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób w przypadku, jeżeli przepis szczególny tak stanowi[6]. Powiadomienie poprzez publiczne ogłoszenie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od dnia ogłoszenia[7].
W związku z powyższym, indywidualne powiadomienie, przewidziane wKonwencji z Aarhus, zostało skonkretyzowane w ustawie ooś. Natomiast brakuje go w dyrektywie EIA.
[1]Art. 6 ust. 2 Konwencji z Aarhus.
[2]Aarhus Convention Implementation Guide, s. 133.
[3]ECE/MP.PP/2008/5, pkt 56.
[4]Maastricht Recommendations, s. 25.
[5]Art. 391 § 1 Kpa stanowi, że doręczenie pism następuje za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2013 r. poz. 1422).
[6]Art. 49 Kpa.
Poniżej są te przepisy szczególne i przypadki w nich zamieszczone. Pierwszym jest istnienie prawdopodobieństwa, że oprócz wezwanych stron, uczestniczących w postępowaniu, mogą być jeszcze w sprawie inne strony, nieznane organowi administracji publicznej (art. 91§ 3 Kpa). Drugim jest przypadek kiedy liczba stron postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przekracza dwadzieścia (art. 74 ust. 3 ustawy ooś). Takim postępowaniem może być rozpatrzenie wniosku o zezwolenie na realizację inwestycji liniowej.
[7]Art. 49 Kpa.
