Skoro wiemy, co jest kluczem to problemem pozostaje tylko zamek do otworzenia. Tym zamkiem jest rolnictwo, intensywne rolnictwo, w którym nie ma miejsca na bioróżnorodność. Najtańszym i najprostszym działaniem jest sadzenie lub pozostawienie zadrzewień, gdyż bogactwo przyrodnicze zależy od tych środowisk.

Stare, dziuplaste wierzby to miejsca lęgowe wielu gatunków ptaków, w których oprócz mazurków, sikor można spotkać sowy pójdźki i dudki. Wiele gatunków wykorzystuje te środowiska w okresie przelotów jako miejsce schronienia i żerowania. Gatunki zimujące znajdują tu także dla siebie wartościowy pokarm.

W okazałych dębach rozmnaża się jeden z największych polskich chrząszczy – kozioróg dębosz. W starych drzewach, najczęściej w dziuplach żyje bardzo rzadki żuk – pachnica dębowa. Pamiętajmy, ze życie i występowanie tych rzadkich owadów uzależnione jest od zachowania starych, wiekowych drzew, które stanowią ich siedlisko. Kolejną grupą zwierząt, która wykorzystuje aleje drzew są nietoperze, które należą do grupy najbardziej zagrożonych wymarciem zwierząt na Ziemi. Spowodowane jest to przede wszystkim wynikiem działalności człowieka, która doprowadziła do zniszczenia ich siedlisk i zmian w środowisku prowadzących do utraty bazy pokarmowej, zmniejszenia miejsc rozrodu i hibernacji.

Wycinka drzew powoduje likwidację siedliska porostów nadrzewnych. W Polsce na drzewach przydrożnych może występować nawet 200 gatunków tych organizmów. Istotny jest wpływ wycinki prowadzonej na dużą skalę, kiedy likwidowane jest całe przydrożne zadrzewienie.

S. Ciesliński, K. Czyżewska, Problemy zagrożenia porostów w Polsce, Wiadomości Botaniczne 36, 2009
P. Tyszko-Chmielowiec (red.), Aleje - skarbnice przyrody. Praktyczny podręcznik ochrony alej i ich mieszkańców, Fundacja EkoRozwoju, Wrocław, 2012
A.Guziak, K. Konieczny (red.), Rolnicy dla Przyrody, Polskie Towarzystwo Przyjaciół Przyrody „pro Natura”, Wrocław – Trzcinica Wołowska, 2008