Sady przydomowe są ozdobą wiejskiego krajobrazu, dostarczają owoców oraz stanowią środowisko życia dla wielu organizmów roślinnych i zwierzęcych. Ponadto spełniają ważną rolę dla utrzymania bioróżnorodności w drastycznie zmieniającym się krajobrazie rolniczym. Stare tradycyjne sady dają schronienie wielu gatunkom zwierząt, w dziuplach gnieżdżą się m.in. sikory, pleszki, dzięcioły, sowy pójdźki, niekiedy również nietoperze. Krzewy agrestu malin, porzeczek, bzu czarnego to miejsca schronienia drobnych ptaków takich jak cierniówka, makolągwa, cierniówka, słowik. Wiosną kwitnące sady przyciągają pszczoły i trzmiele oraz motyle zapylające rośliny. Jesienią, opadające owoce stanowią pożywienie dla drobnych ssaków, ptaków i owadów.
Sady tradycyjne są coraz rzadsze, dlatego warto chronić je tam, gdzie jeszcze się zachowały. Alternatywą wycięcia starych drzew owocowych jest ich odpowiednia pielęgnacja np. cięcia prześwietlające, korekcyjne, sanitarne. Warto stosować bielenie pni mlekiem wapiennym z dodatkiem gliny (wykonanie tej czynności zimą zapobiega zjawisku pękania pni na skutek rozszerzania się i kurczenia drewna pod wpływem zmian temperatury w dzień i w nocy). W przypadku występowania chorób takich jak parch, plamistość liści, mączniak warto w jesieni wygrabiać liście oraz wyciąć i spalić chore pędy.