Ustawa dip¹ nie przewiduje w zasadzie pobierania opłat za udostępnienie informacji (zgodnie z art. 7 ust. 2 tej ustawy udostępnianie informacji jest bezpłatne).

Pobieranie opłat przewidziane jest tylko w pewnych sytuacjach, określonych w art. 15.

Zgodnie z tym artykułem:

1. Jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek”.

Zgodnie z ustawą dip, w ciągu 14 dni od dnia złożenia wniosku organ ma obowiązek powiadomić wnioskodawcę o wysokości opłaty. Dalej wnioskodawca ma 14 dni na ewentualną zmianę wniosku w zakresie sposobu (np. zamiast listownego udostępnienia informacji odbiór osobisty) lub formy udostępnienia informacji (np. zamiast papierowych kopii dokumentów – forma elektroniczna). Po upływie tych 14 dni następuje udostępnienie informacji, chyba, że wcześniej wnioskodawca zmieni sposób lub formę udostępnienia.

W odniesieniu do informacji o środowisku i jego ochronie, niezależnie od tego, czy są jednocześnie informacjami publicznymi w rozumieniu ustawy dip, obowiązują stawki opłat określone na podstawie ustawy ooś (zob. Na jakie przepisy powołać się żądając informacji o środowisku).